سرای بی سر…

سرای بی سر سروده ای از محمد عبدالله بارکار (منظر)

گفتـم قلـــــم خروشــــید، تا دل گهـــر ببارد
گفتــــا ببار عمریســـت کین شب سـحر ندارد
***
گفتــــم سحـــر نبارد بر کوچــــه باغ بی بر!!
گفتــــا درون باغــــــم، اما شــــجر نـــدارد
***
گفتـــــم درون باغت، هر لحظــه بر چه پویی؟
گفتــــا که درد غربت پویش به ســــــر ندارد
***
گفتــم ورای این درد در ســر چه می سرایی؟
گفتــــا به لب ســـکوت و شــعری دگر ندارد
***
گفتـــــم پیــــاله ای زن با عــزت خیــــــالی
گفتـــــا که بحـــر مســـتی دیگر شـرر ندارد
***
گفتـــــم که ناز خـــــوبان اینجا چه کـم بیرزد
گفتــــــا که معــــرفت ها بر دل اثـــر ندارد
***
گفتـــــم نشــــین و بشـــنو تا راز دل بگویم
گفتـــــا بگــــو و لیکــن، تنـــدیس زر ندارد
***
گفتـــــم گذر کند “این”، صبری به غم بیفــزا
گفتــا صــــبورم اما، قصـــــد گـــــذر ندارد
***
گفتـــــم که در ره عقل زانو زدن حــرام است
گفتـــــا چنینــــم اما، عشـــق این نظر ندارد
***
گفتـــــم که گفتـــه ­ات را شـب با قمر بگویم
گفتا چــــراغی بر گیر شب هم قمــــر ندارد
***
گفتــم اگر بجویی، لختی “صداقت” هم هسـت
گفتا صداقت اینجـــــا، جزء چوب ســــر ندارد
***
گفتــــم ببخش و بگــــذر تا دل حجـــر نگردد
گفتا که این زمــــانه رحــــــم پـــــدر ندارد
***
گفتـــــم که روشنایی در فکــر مردمان نیست
گفتا که بی رهـایی، فکــــرت ثمــــــر ندارد
***
گفتــــــم که نیست مردی تا همســفر بگردد
گفتا مســــافر اینجا، قصــــد ســـــفر ندارد
***
گفتـــــم که تلخــم اینک مشتی شـــکر دوایم
گفتا عســــل هم اینجا، طعـــم شــــکر ندارد
***
گفتم که درد و وحشت عادت شده بر این ســـر
گفتا ســـرای بی ســـــر جزء درد ســر ندارد
***
گفتـم هنـــــر کن و دل در تاب بندگی کـــــن
گفتــــا کـــه این خلایـــق درک هنـــــر ندارد
***
گفتـــــم که این امانت بر گـــردن بشــــر بود
گفتـــا زمانه دیری اســـت دیگر بشــــر ندارد
***
گفتــــم که هـــر چه گفتم دادی جوابی بر من
گفتــــا که جزء حقیقت، پاســــخ دگـــر ندارد
***
گفتـــــم از این موانع بگـــریز و دل نگهـــدار
گفتــــا که این قفس هـــا، دردا که در نــدارد