ســــالی که نکوســـت . . .

ســــالی که نکوســـت . . .

سروده: محمدعبدالله بارکار (مَنظر)

سال نو مبارک
ســــالی که نکوســـت . . .

ســــالی که نکوســـت از بهارش پیداسـت/
از غصّـــه و درد بی شـــمارش پیداســـت

ای بی خبر،! این بازی شطرنج زمانه اسـت/
از مرکب و اســب بی ســوارش پیداســت

این عشــــق بَدَل، نیمه عروس است ببینید!/
از چهــــره ی زشـت و نیمه تارش پیداست

این مــادر دنیازده در فکـــر فریب اســـت/
در می زند از مشت و شــعارش پیداســـت

بانوی کـَلـَک پیشـه پر از فخر و افاده است/
از ســفره ی بی شــــام و نهارش پیداست

چشـمک زدنش پاســـخ ِلبخند ِدوپهلو اسـت/
این وســــوسه از چشم خمارش پیداســـت

داماد همین مَهلکــه حــرّاف ِفقیری اســت/
از رونق و نام کســــب و کارش پیداســت

ورّاجــی ایــن لات کهنســال، دروغ اسـت/
پشـــت تَشَرش عَـــزم ِفـرارش پیـداســت

دزدی که خودش صاحب باغ است فقیر است/
از آفــــت باغ بــــی اَنارش پیــــداســـت

هان..!! سارق این خزانه ناشی است،بدانید!/
از عقـــده ی طفــــل ِنی سوارش پیداست

ایــن شـیطنت از فـــقر پــدر یــاد گرفتـه/
از نقشــه ی بی نقش و نگارش پیــداسـت

ایـن مـرد پر از حادثــــه از گریه بخنـــدد،/
از حســرت و حجـــم کولـه بارش پیداسـت

هر ساله عوض شد غم ِما خانـه به دوشــان/
نادار زمــــان دار و نــدارش پیـــداســـت

ما را چه به این، میگذرد، نو شدنش چیست؟/
ســــالی که نکوســـت از بهارش پیداسـت

محمدعبدالله بارکار (مَنظر)