آزاده نزادیـــــــم کـه آزاد بمیریـــــــم / با گریه بزادیم و به فریاد بمیریــــــــم

(سالهای ۴۳ تا ۴۵)

۱
آزاده نزادیـــــــم کـه آزاد بمیریـــــــم
با گریه بزادیم و به فریاد بمیریــــــــم
با جبر و جهالت به جهان پای نهادیم
تا عاقبت از این همه بیداد بمیریـــــم

۲
فصلی ست بسی سرد و بسی خوف انگیز
انــــــــگار نمی جنبـــــد از این جـــــا پائیــــز
ای تنـــــــدر دیــــــر آمـــــده، فریــــادی کـن
ای ابــــــــر ببــــار ، ای بهــــــــاران برخیــــز

(سالهای ۴۳ تا ۵۶)

۳
تنهـــایــی روح ِ مــن نـــدارد فــــرجـــام
غم ، چون خوره ای به جانم افتاده مدام
صیـــادِ قضــا ، فـریـــب داده اســت مـرا
مرغ دلِ سـاده ام، فتــــادســت بــه دام
۴
ای دوست مـرا بــه حال ِ خـود بـاز گذار
با خلـوتِ من تو را چکار اســت ، چکار؟
بگذار به دردِ خویــش بــاشم مشغــول
بیــزارم از این جمـــع دروغــین ، بیـــزار
۵
عمریست که بی تو در تعب می گذرد
در آتــــــــش آه و سـوز ِ تـب می گذرد
یک روز نشد که بی غمت سـر ببـــرم
با یاد خوش تـو روز و شـب مــی گذرد

۶
آن کو همه شـب نشستــه بیـدار منــــم
دیــوانه صفـــت ز خــویش بیــــزار منــــم
افتاده ز چشم ِ دشمن و دیده ی دوست
در دام ِ خیـال ِ خـــود گــــرفتـــار منــــــم

۷
ایـن عشـــق نمــــی گـــذارد آرام مــــرا
اندوه گـــرفتـــه سخـت در کـــام مــــــرا
دل ملعبـه ی بـــازی تقــــدیــــر شـــــده
گســترده زمــانـــه پیـــش پـا دام مـــــرا

۸
دیریست که در حسرت تو سوخته ایــم
در مکتب عشق تو غــــم آموخته ایــــم
از هر چه مـراد اســت بریدیم ای دوست
تنـــها بـــه لقـای تــو نظــر دوختـــــه ایم

منبع: وب سایت رسمی ابراهیم منصفی