skip to Main Content

تقدیم به روح ۶۶ پرنده کوچک/ تو از جنس پُرِ نازِ پرواز پروانه‌ای

تو از جنس پر ناز پرواز پروانه‌ای

ir655_installation_03

تو قبل از پروازت هم پرنده بوده‌ای، هنوز هم پرنده‌ها به پروازت حسودی می‌کنند آنها پرباز می‌کنند و پرواز می‌کنند به اوج می‌روند و دوباره به زمین بر می‌گردند تو اما میان آبی‌های آسمان و آبها ماندی و برنگشتی.

شاید روزی که خدا پرواز را قسمت می‌کرد تمام رُزهای سفید سهمشان را به تو بخشیدند. من یک شب روی برگهای شاخه‌های رُز خواندم
قبل از هبوط، تمام رُزهای سفید همراه پروانه‌ها پرواز می‌کردند و حال سالهاست که رُزها اسیر شاخه‌ها شده‌اند و پروانه‌ها میان آسمان و زمین معلق‌اند.

تو از اوج آبی‌ها به عمق آبی‌ها فرو رفتی تو شاید می‌دانستی که جایی تمام آبی‌ها به آب‌ها پیوند می‌خورد.

از دامان آسمان به آغوش دریا… و چنان لا به لای امواج آرمیدی و بالا و پایین شدی که انگار مرگ را به بازی گرفته‌ای و آن نیز قسمتی از لحظه‌های شاد کودکانه‌ی توست. گویی از ابرهای سفید خیال فرود آمدی،گریستی و در دامن آبی مادرت آرام گرفتی.

مادرم شاعر نیست اما همیشه می‌گوید: دخترها پرنده‌اند و یک روز پرواز می‌کنند. تو هم عروس رؤیاهای مادرت بودی اما قبل از اینکه لباس سفید بر تنت بپوشانند سفره ماهی‌ها از تکه تکه‌های تنت بوسه گرفتند و پولک‌هایشان را بر بلور بدنت پوشاندند.

تو با تاجی از گُل و در حلقه‌ای از صدف و مرجان و مروارید به آینه‌ی آب لبخند زدی و از زخمهایت دل دریا به خون نشست. تو عروس دریاها شدی تویی که قبل از پروازت هم پرنده بوده‌ای.
“راحله حاجی نیا”

0 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Back To Top