واقعـــاً می گویمت . . . !

واقعـــاً می گویمت . . . !

واقعـــاً می گویمت شَـــهزاده ای، شـــیرین زبانـی واقعـاً/
وا چـه شـیرین واژه ای، شــیرین لبی، شــیرین بیانی واقعاً

مِهْـــربانو! تیــــرِ مژگانت بزن تا عشــــق گلباران شــــود/
ای مُسـَـــلَّح! مجــریِ قانونیِ عاشـــق کُشـــانی واقعــــاًً

دلبـرِ خوش زاویــه! محرابِ دل! ابــرو کـجِ خوش هندســه!/
گونه اســـت این گوله ها یا لالــه هایِ اَرغَوانــی واقعـــا؟ًًً!

جشــنِ پنهـانِ هنـر با رقصِ دامـن، پشـتِ چادر دیدنی اسـت/
دعـوتــم کــن لب شــَکَر! یک لب شــرابِ زعفرانــی واقعــاً

واقعـــاً ماندم، نمی دانـــم کدامین را شــبیه ات کرده اند!/
طعمِ شـــیرین می دهــی یا هـم زلیخــایِ زمــانی واقعـــاً

تـا ثریــّا صـف ببندند از حضـورت، یوســفی در مصــرِ دل!/
نشــئه یِ مِیْواژه(۱) را با عِشــوه از سَــر می پرانی واقعـاً

ماه، پشتِ مشتری پنهان شد و خورشید حواسش جمعِ توست/
سَــرتَر از زیبـایــیِ منظــومـه هـایِ کهکشــانــی واقعـــاً

یک جهـــان موجــی شــود از حسرتِ بودن کنارت، نازنیــن!/
مایــــه یِ درد و حســــادتها و حـرصِ دیگرانـــی واقعــــاً

مقصـــدِ عشــقِ اَهــورایی که از عشــقِ زمینــی بگــذرد!/
مانــده ام! دزدِ زمینــی یـا شـــریکِ قُدســـیانـی واقعــــاً!

بـــی تعارف باش و تکلیفــی به دســـتم ده بدانــم عاقبت،/
گــو رفیـقِ مایــی یــا همـــراهِ از مـا بهترانـــی واقعـــاً؟

من شــنیدم: “عشـقِ حوّا، آدمـی را از خودش بیگانـه کـرد”/
راســـت گویند این که عشــقش می کند پا در میانی واقعاً؟

راست گویند، این حقیقت دارد اَر عاشـق شوی، مؤمن شوی/
ورنه هر شـب با خودت هم، ناخوشــی، نامهــربانـی واقعــا ً

عشــق گوید: صد نَظَر میخواهَمَت، این سَر دو دو تا می کند/
در نبـــردِ عشــق و عقل هم، قهــرمانی قهـــرمانی واقعــاًًً

شــاعر اَندر وصــفِ تو بیچــاره گردد، عاقبت پا پس کَشَـد!/
تا “غَلَط کـــردم” نگوید، در پیِ خود می کَشـــانی واقعــــاًً

عشـقِ مَنظر! این زمین شـد دار و ما هم مجــرمِ پیشینه دار/
گر “تو” باشـی، چون بهشـت اَندَر دلِ هفت آسـمانی واقعــاً

پی نوشت:
۱ـ واژه هایِ همچون مِی

محمدعبدالله بارکار ( مَنظر)