- پایگاه خبری بادگیر - http://badgirnews.ir -

بستک در مسیر تجارت

بستک در مسیر تجارت

حسن نیا ۸۷۶ [1]

ناحیه جهانگیریه قدیم و شهرستان بستک کنونی با پشت سر گذاشتن تغییرات متعدد در تقسیمات کشوری همواره در مسیر تجارت کالا قرار داشته و دارد. شاید در نگاه نخست وجود دو گردنه پر پیچ و خم گوچی و شورد در مسیر ورودی ناحیه جهانگیریه قدیم و خروجی آن، کار را بر تجارت و کاروانهای تجاری سخت می نمود، اما به همان اندازه این دو گردنه می توانست راه را بر سارقان سخت و کنترل راه ها را آسان نماید. از ویژگی های جهانگیریه قدیم این بود که راه های متعددی آن را به مناطق مختلف ایران و از جمله استان فارس وصل می کرد و تنها راه ورودی به استان فارس شهر بستک و لار نبود. بلکه از راه کوهیج، و کمشک جهانگیریه قدیم به ایالت آن زمان فارس متصل می شد و منطقه گوده نیز از طریق تنگ دالان و مسیر کنچی به بندرعباس، کهورستان و بندرخمیر متصل می گردید. رویدر و لمزان نیز که جزء جهانگیریه بود، از دیگر مناطق متصل کننده جهانگیریه به کرانه های خلیج فارس بود. اما سئوالی که همواره ادهان متعددی را به خود مشغول کرده است، این است که از این مسیرها در طول تاریخ چه کالاهای رد و بدل می شده است و چرا این کار می بایست از طریق جهانگیریه قدیم صورت می گرفت.

در پاسخ به این مسئله باید عنوان کرد که خوانین بنی عباسی بستک از دوره زندیه به بعد همواره اقتدار خود را بر کرانه ها و پسکرانه های خلیج فارس به ویژه در ناحیه جهانگیریه تثبیت کرده بود و به عنوان میهن پرستان واقعی از دولت مرکزی ایران در دوره متعدد تاریخی تابعیت کامل داشتند. این خوانین به عنوان مرزداران ایران به وطن شان خدمت می کردند. از جمله اقدامات آن ها در کنترل داشتن راه های تجاری از کرانه ها به پسکرانه های خلیج فارس بود. با امنیتی که این خوانین در ناحیه جهانگیریه ایجاد کرده بودند، کاروان های تجاری ترجیح می دادند علیرغم پرداخت حق راهداری به خوانین، کالاهای تجاری خود را از مسیرهای پر پیچ خم نظیر گردنه گوچی گذرانده و با امنیت خاطر بیشتری آن را به لار مرکز تجارت آن زمان برسانند. کالاهای تجارت شده در دوره های متعدد تفاوت داشت و همواره کالاهای قاچاق و به زبان دیگر اقتصاد پنهان در این مسیرهای تجاری وجود داشت. چای و پارچه همواره از کالاهایی بود که از این مسیر تجاری از بندرلنگه به لار می گذشت. بعدها برنج و شکر به صورت عمده از این مسیرهای تجاری عبور داده می شد. اما در مجموع مایحتاج مردم جنوب و نیازهای داخلی آن ها در دوره های متعدد ایجاب می کرد که تنوع کالاها را نیز در این مسیر تجاری داشته باشیم.