skip to Main Content

مهر بانو…

مهر بانو…

علیزاده ۱

مهربانو ! دلبرِ گُل گیسِ کِرمانیِ من !!

چشمهایت سوژه ی نابِ غزلخوانیِ من.

 

بافه های گیسَوانت عنبر آبادِ من است.

اِرث برده، رَنگَش از خُرمایِ ریگانیِ من.

 

زیرِ پیراهَن هُلویِ سبزِ کَهنوج است یا !!

آن دوتا گِردویِ شیرینِ بِزِنجانیِ من .

 

گونه یِ نازَت زرشکِ شهرِ زیبای زَرَند .

بُرده ای صبر از دِلَم! ای ماه ماهانیِ من !!

 

آن لَبَست یا که رطب ، یا زَعفرانِ کوهبنان !!

یاکه خندان پسته یِ رَف رَف سَسَنجانیِ من!!

 

غَمزِه ات یاد آورِ پَس لرزِه هایِ شهر بَم .

عامِلِ آ وارِگی و نا بسامانیِ من .

 

کم کن از آن عشوه هایِ مَن کُشِ ویرانگرَت !

تا نریزد بر سرت ، آوارِ ویرانیِ من .

 

با تلا طُم هایِ دریایِ دِلَت تا کرده ام !!

کی فرو کش می کند این حالِ طوفانیِ من !؟؟

 

من به باغِ عارِضَت بودم نگهبان ، می دهی !؟؟

بوسه ای از آن لَبَت ؟ حَقِ نگهبانیِ من !!؟؟؟

 

سید محمد علیزاده « راهی »

ِ

0 دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Back To Top